Wat een pech, pinpas weg
8 februari 2017 - Kalaw, Myanmar
Hallo allemaal,
Hier komt verhaal twee en als deze wifi het toelaat komen er zo ook foto's online. We hebben veel gedaan sinds de vorige keer dat ik geschreven heb. Yangon is echt een waanzinnig mooie stad. Er zijn in Yangon veel Pagoda's. Dat zijn Boeddhistische tempels. Alles hier is van goud en met goud, wanneer de zon er op schijnt is dit echt adembenemend. Op de foto's is vooral Yangon te zien. We hebben in Yangon veel meer gedaan als wat ik hier kan beschrijven dus vandaar even wat dingetjes in het kort. Naast de Pagoda's zijn we ook bij een groot meer geweest. De planken van de brug waar je lekker over kunt wandelen voelde voor mij een beetje aan als 'try before you die', Guus kon er vooral heel hard om lachen en zei dat we er vast niet doorheen zouden krakken. Die avond hebben we super lekker shan rijst noodles gegeten in een restaurantje op het dak van een hostel. Bij de Swedagon Pagoda werden zowel Guus als ik stil, ook best een wonder. Het is zo mooi en zo indrukwekkend als je je bedenkt dat er veel Boeddhisten zijn die hier komen op pelgrimstocht en daar sta je dan, als Nederlander. Grappig wel is dat er veel locals met ons op de foto willen, wij kijken naar de bezienswaardigheid, maar wij zijn ook de bezienswaardigheid. Bij deze Pagoda is ook een parkje en Guus en ik waren hier wat aan het lezen. Hier is wat gebeurt waar ik nog steeds buikpijn van heb van het lachen en zelfs met schrijven kan dit niet zonder hardop te lachen. Guus was eerder klaar met lezen en hij lag op een ander bankje dan mij. Ik zit rustig te lezen en opeen hoor ik echt 'n harde bonk. Ik kijk opzij, lig Guus daar op de grond. Met een hele onschuldige blik in zijn ogen verteld hij mij dat hij op zijn buik wilde liggen, maar dat het niet helemaal gelukt was. Niet heel gek als je op je rug ligt op het bankje en je daarop liggend pobeert om te draaien. Zeker niet als het bankje niet meer dan 20 cm breed zal zijn geweest. Guus noemt me nu vooral een clown en een simpele omdat ik bij de gedachte hieraan alweer helemaal stuk ga.
De laatste foto's zijn van Kalaw. Waar we op dit moment zijn. We hebben de nachtbus gepakt van Yangon naar Kalaw. Deze is echt heel erg luxe, grote stoelen en je krijgt wat te drinken en wat te eten. Om 04.00uur in de ochtend waren we hier en konden we gelukkig inchecken. Vanmiddag zijn we Kalaw in gegaan. Dit is een dorp waaruit veel trekkingen gaan. Heel anders als Yangon. Je merkt dat de sfeer gelijk een heel stuk relaxter is. De mensen zijn ook hier echt super vriendelijk. Morgen gaan we beginnen aan een tweedaagse trekking naar het Inle Lake. De eerste dag gaan we hiken, eten en slapen bij de locals. De tweede dag gaan we verder op de mountainbike. Dan blijven we een tijdje bij het Inle Lake. We weten wederom niet wanneer we weer wifi hebben maar morgen en overmorgen in ieder geval zeker niet.
Tot slot nog de titel van het verhaal. Guus en ik wilden jullie in spanning laten tot op het laatst, beetje gemeen wel. Op de laaste dag in Yangon hadden we alles geregeld, het enige wat we nog moesten doen was even snel wat eten en nog dollars pinnen en dan konden we ruim op tijd (15.00 uur taxi pakken) naar de bus, waar we om 17.00uur moesten inchecken. In hetzelfde hokje als een money exchange zaten twee ATM's. Wij bij de eerste gaan staan, doen de pinpas erin en toen gaf de ATM een error aan en toen bleef de pinpas weg... Gek genoeg, hier ben ik nog steeds het meest verbaasd over, bleven wij allebei echt TE kalm. We gingen even nog wat knopjes op de automaat proberen en toen maar bij de mevrouw in het money exchange hokje gevraagd of zij misschien de automaat kon openen. Dat ging helaas niet.. Oke, wat nu? Nog steeds rust en Guus ging bellen naar het telefoonnummer wat er op stond. Midden in het gesprek viel mijn telefoon uit, beltegoed op, dat van Guus was al op.. Shit, en nu dan? Weer naar de mevrouw in het money exchange hokje, zij voor ons gebeld en toen heeft Guus met de mensen van de bank afgesproken dat ze om 14.30uur zouden komen om zijn pinpas te redden. Het zou wat krap worden, maar als ze op tijd zouden komen zou het allemaal goed moeten komen. Wonder boven wonder nog altijd geen stress, wel een grote domper. We dachten allebei 'die zien we nooit meer, terug'. Bij een andere bank geprobeerd om te pinnen, ging het daar ook mis, er kwam geen geld uit. Dat kostte ons natuurlijk ook veel tijd want we hadden alles wel bevestigd. Dit verhaal heeft nog een open einde en dat weten we pas over ongeveer een week. Backpacks maar gehaald en toch terug naar het hokje, het was nu ongeveer 14.00uur. Toen we daar zaten ging om half 3 de telefoon en de lieve mevouw van het hokje zei dat het voor ons was: het verkeer stond te vast en het duurde nog zeker een half uur tot een uur. Shit wat nu. Blijven we zitten of gaan we? We vonden het al netjes dat ze belden en besloten dat we tot 15.15 uur zouden blijven zitten. Daar viel het ons op dat alle locals bij de andere ATM pinden... We moesten toch geld hebben dus ik maar daar gepind en het geld gewisseld. Ondertussen werd het later en later, we besloten te blijven zitten tot 15.30 uur, we hadden ook geen beltegoed meer, dus bellen naar de SNS om de kaart te blijven blokkeren zat er niet in en zelfs een smsje sturen naar Nederland was niet meer mogelijk om iemand anders te laten bellen. Om 15.27 uur kwamen er twee jongens aan en dat is en zal ook de enige keer zijn dat we blij zullen zijn om iets van MAB bank te zien... Daar waren ze: pinpas weg, was pinpas terug naar een formulier en wat foto's. Je kunt je niet half voorstellen hoe blij wij waren op dat moment. In de taxi konden we er al om lachen, wat hebben we uiteindelijk geluk gehad!! Grap van de dag was wel dat je jongens van de MAB Bank NIET bij hun eigen ATM gingen pinnen, maar bij die daarnaast... Wekt ook niet echt vertrouwen.
Guus en Anouk
Hier komt verhaal twee en als deze wifi het toelaat komen er zo ook foto's online. We hebben veel gedaan sinds de vorige keer dat ik geschreven heb. Yangon is echt een waanzinnig mooie stad. Er zijn in Yangon veel Pagoda's. Dat zijn Boeddhistische tempels. Alles hier is van goud en met goud, wanneer de zon er op schijnt is dit echt adembenemend. Op de foto's is vooral Yangon te zien. We hebben in Yangon veel meer gedaan als wat ik hier kan beschrijven dus vandaar even wat dingetjes in het kort. Naast de Pagoda's zijn we ook bij een groot meer geweest. De planken van de brug waar je lekker over kunt wandelen voelde voor mij een beetje aan als 'try before you die', Guus kon er vooral heel hard om lachen en zei dat we er vast niet doorheen zouden krakken. Die avond hebben we super lekker shan rijst noodles gegeten in een restaurantje op het dak van een hostel. Bij de Swedagon Pagoda werden zowel Guus als ik stil, ook best een wonder. Het is zo mooi en zo indrukwekkend als je je bedenkt dat er veel Boeddhisten zijn die hier komen op pelgrimstocht en daar sta je dan, als Nederlander. Grappig wel is dat er veel locals met ons op de foto willen, wij kijken naar de bezienswaardigheid, maar wij zijn ook de bezienswaardigheid. Bij deze Pagoda is ook een parkje en Guus en ik waren hier wat aan het lezen. Hier is wat gebeurt waar ik nog steeds buikpijn van heb van het lachen en zelfs met schrijven kan dit niet zonder hardop te lachen. Guus was eerder klaar met lezen en hij lag op een ander bankje dan mij. Ik zit rustig te lezen en opeen hoor ik echt 'n harde bonk. Ik kijk opzij, lig Guus daar op de grond. Met een hele onschuldige blik in zijn ogen verteld hij mij dat hij op zijn buik wilde liggen, maar dat het niet helemaal gelukt was. Niet heel gek als je op je rug ligt op het bankje en je daarop liggend pobeert om te draaien. Zeker niet als het bankje niet meer dan 20 cm breed zal zijn geweest. Guus noemt me nu vooral een clown en een simpele omdat ik bij de gedachte hieraan alweer helemaal stuk ga.
De laatste foto's zijn van Kalaw. Waar we op dit moment zijn. We hebben de nachtbus gepakt van Yangon naar Kalaw. Deze is echt heel erg luxe, grote stoelen en je krijgt wat te drinken en wat te eten. Om 04.00uur in de ochtend waren we hier en konden we gelukkig inchecken. Vanmiddag zijn we Kalaw in gegaan. Dit is een dorp waaruit veel trekkingen gaan. Heel anders als Yangon. Je merkt dat de sfeer gelijk een heel stuk relaxter is. De mensen zijn ook hier echt super vriendelijk. Morgen gaan we beginnen aan een tweedaagse trekking naar het Inle Lake. De eerste dag gaan we hiken, eten en slapen bij de locals. De tweede dag gaan we verder op de mountainbike. Dan blijven we een tijdje bij het Inle Lake. We weten wederom niet wanneer we weer wifi hebben maar morgen en overmorgen in ieder geval zeker niet.
Tot slot nog de titel van het verhaal. Guus en ik wilden jullie in spanning laten tot op het laatst, beetje gemeen wel. Op de laaste dag in Yangon hadden we alles geregeld, het enige wat we nog moesten doen was even snel wat eten en nog dollars pinnen en dan konden we ruim op tijd (15.00 uur taxi pakken) naar de bus, waar we om 17.00uur moesten inchecken. In hetzelfde hokje als een money exchange zaten twee ATM's. Wij bij de eerste gaan staan, doen de pinpas erin en toen gaf de ATM een error aan en toen bleef de pinpas weg... Gek genoeg, hier ben ik nog steeds het meest verbaasd over, bleven wij allebei echt TE kalm. We gingen even nog wat knopjes op de automaat proberen en toen maar bij de mevrouw in het money exchange hokje gevraagd of zij misschien de automaat kon openen. Dat ging helaas niet.. Oke, wat nu? Nog steeds rust en Guus ging bellen naar het telefoonnummer wat er op stond. Midden in het gesprek viel mijn telefoon uit, beltegoed op, dat van Guus was al op.. Shit, en nu dan? Weer naar de mevrouw in het money exchange hokje, zij voor ons gebeld en toen heeft Guus met de mensen van de bank afgesproken dat ze om 14.30uur zouden komen om zijn pinpas te redden. Het zou wat krap worden, maar als ze op tijd zouden komen zou het allemaal goed moeten komen. Wonder boven wonder nog altijd geen stress, wel een grote domper. We dachten allebei 'die zien we nooit meer, terug'. Bij een andere bank geprobeerd om te pinnen, ging het daar ook mis, er kwam geen geld uit. Dat kostte ons natuurlijk ook veel tijd want we hadden alles wel bevestigd. Dit verhaal heeft nog een open einde en dat weten we pas over ongeveer een week. Backpacks maar gehaald en toch terug naar het hokje, het was nu ongeveer 14.00uur. Toen we daar zaten ging om half 3 de telefoon en de lieve mevouw van het hokje zei dat het voor ons was: het verkeer stond te vast en het duurde nog zeker een half uur tot een uur. Shit wat nu. Blijven we zitten of gaan we? We vonden het al netjes dat ze belden en besloten dat we tot 15.15 uur zouden blijven zitten. Daar viel het ons op dat alle locals bij de andere ATM pinden... We moesten toch geld hebben dus ik maar daar gepind en het geld gewisseld. Ondertussen werd het later en later, we besloten te blijven zitten tot 15.30 uur, we hadden ook geen beltegoed meer, dus bellen naar de SNS om de kaart te blijven blokkeren zat er niet in en zelfs een smsje sturen naar Nederland was niet meer mogelijk om iemand anders te laten bellen. Om 15.27 uur kwamen er twee jongens aan en dat is en zal ook de enige keer zijn dat we blij zullen zijn om iets van MAB bank te zien... Daar waren ze: pinpas weg, was pinpas terug naar een formulier en wat foto's. Je kunt je niet half voorstellen hoe blij wij waren op dat moment. In de taxi konden we er al om lachen, wat hebben we uiteindelijk geluk gehad!! Grap van de dag was wel dat je jongens van de MAB Bank NIET bij hun eigen ATM gingen pinnen, maar bij die daarnaast... Wekt ook niet echt vertrouwen.
Guus en Anouk
Geweldige voortzetting van de reis, de verhalen zijn in ieder geval prachtig.
En om maar ff een open deur er in te gooien. Zoë mak se nog ens wat mei! Vuuël plezeer weer!