41 uur, honderden kilometers

Hallo allemaal, vrolijk pasen!

Het is 41 reisuren en honderden reiskilometers geleden sinds onze laatste blog. Na een soort huwelijksaanzoek omdat ik zoveel langer ben dan de vrouwen in Aceh, een briefje met telefoonnummer, adres en "I lov yoe" hebben we weer heel wat meegemaakt.

Na Pulau Weh zijn we naar Banda Aceh gegaan. Buiten dat we hier het meest waardeloze hostel hadden dat we allebei ooit gehad hebben en waarvan we niet verwachten dat dit tijdens deze reis (of misschien wel welke andere reis haha) verbroken kan worden was Banda Aceh onvergetelijk. Dit keer niet omdat er zo’n mooie natuur of prachtige stranden waren, maar omdat Banda Aceh recent zo veel heeft meegemaakt. De tsunami op tweede kerstdag in 2004 kan zelfs iedereen in Nederland zich nog wel herinneren. Guus weet dat hij dat jaar de helft van de kerstbomenopbrengt heeft gedoneerd en ik ben met een vriendinnetje langs de deuren geweest om onze knuffels te verkopen om vervolges dat geld te doneren. Nooit gedacht dat we ook daadwerkelijk hier zouden komen. In Banda Aceh zijn we eerst naar het tsunami museum geweest. Super indrukwekkend, het museum is gratis, maar heel mooi opgezet. Ze hebben veel dingen nagemaakt, zodat je echt een indruk krijgt van Banda Aceh voor de Tsunami en na de tsunami. Na het museum zijn we naar een boot gegaan die 59 mensen heeft gered. Deze boot is uit de haven meegesleurd en op een huis terecht gekomen, de mensen die in dit huis aan het schuilen waren zijn op deze boot geklommen en hebben het zo overleefd. Een meisje wat daar werkte vertelde ons hierover ter ere van haar familie. Alleen zij en haar vader hebben de tsunami overleefd. Zij omdat ze op school zat buiten Banda Aceh, haar vader omdat hij op die boot is geklommen. Na deze boot zijn we nog naar een groot elektriciteitsplatform geweest. Deze is door de tsunami kilometers de stad in getrokken, als je ziet hoe groot deze is en je dan bedenkt hoe zwaar deze zal moeten zijn is het moeilijk om voor te stellen dat iemand de tsunami overleefd heeft. ‘s Avonds bij het eten kwamen we in gesprek met een meneer die de tsunami overleefd heeft met zijn familie. We vertelden hem hoe verbaasd we waren hoe goed de stad alweer opgebouwd is. Buiten de herdenkingsmonumenten en de borden die aangeven waar je heen kunt als er weer een tsunami zou komen is er namelijk niets aan de stad te zien. De meneer vertelde ons dat hij, net als heel veel andere vier jaar lang dag en nacht gewerkt had om te stad op te bouwen. De werkweek van deze mensen was van maandag tot en met vrijdag, 18 uur per dag en dat voor vier jaar. We kunnen niets anders zeggen dan hoeveel respect wij voor deze mensen hebben. Niet alleen voor hoe de stad er nu uit ziet, maar ook voor de vriendelijkheid en vrolijkheid die deze mensen hebben, terwijl we iedereen die we gesproken hebben er familie, hun huis en andere dingen door verloren hebben.

Na Banda Aceh hadden een tocht van 15 uur naar Singkil. Singkil is een stadje wat eigenlijk vooral dient als toegangspoort voor de Banyak eilanden. We zijn op het eiland terecht gekomen waar we heen wilden! De boot vertrok ‘maar’ drie uur later als gepland, er was jammer genoeg op een plek wel elekrticiteit op het eiland, maar het was echt geweldig. We zaten op het eiland Tailana, Pulau Tailana in het Indonesisch. De eerste twee dagen hadden we het eilandvoor onszelf (en de twee gezinnen die daar wonen) en stalend weer. Heerlijk gezwommen en over het eiland gelopen. De dag erna kwam een Duits koppel die een bungalow op het eiland hebben laten bouwen. Echt super leuke mensen dus heel veel mee gekaart, we hebben hun het Zwitserse kaartspel geleerd haha. De laatste dagen was er ook nog een heel aardig Engels koppel bij. Er zat ook een duikschool op het eiland, maar wij vonden de duik wat tegenvallen, dus wij hebben er maar een gedaan. De jongen van de duikschool was van onze leeftijd en heel grappig. Hij heeft ons de hele week bang gemaakt dat er een grote groep (27 man) dikke Chinezen kwam. Wanneer deze kwamen en wat het precieze aantal was wist niemand. Ze kwamen uiteindelijk op onze laatste avond. Ze waren niet dik, helaas haha, de duikjongen zei dat hij dikke Chinezen met duiken naar beneden moest duwen dus hier hadden wij ons allemaal op verheugd haha. En ze waren met 17 in plaats van 27. We wilden eigenlijk nog wat langer blijven op Pulau Tailana, maar het was ons toch iets te druk geworden haha.

Nu zijn we bij Lake Toba, een heel mooi groot meer. Guus is op dit moment nog de laatste cadeautjes aan het halen, ik heb ze al binnen. We gaan zo als de paastraditie bij mij thuis de cadeautjes in de tuin voor elkaar verstoppen haha, hebben we ook nog een beetje pasen hier! We wensen iedereen nog een fijne pasen en denk even aan ons als jullie je tanden in een bruine boterham met kaas zetten!! 

Oja, we zijn al een tijdje proberen foto’s erop te zetten maar het wilt nog niet helemaal lukken haha. 

Veel liefs, 

Guus en Anoukk